فارسی
English
العربية
گشت و گذاری در امپراتوری رسانه ای مرداک
«شهرت او، مانند قماربازی است که حدس‌زدن حرکت بعدی‌اش، عملاً غیرممکن می‌نماید. دزد دریایی قابلی که صرفاً به قوانین وضع‌شده از طرف خود عمل می‌کند و نیک می‌داند که رسانه‌ها، به‌عنوان راهبران نظریۀ جهانی‌سازی، هیچ قدرتی را نیرومندتر از خود نمی‌دانند. آن‌ها هیچ ارزش و اعتباری برای مرزهای قراردادی جغرافیایی کشورها و قاره‌ها قائل نیستند و به‌راحتی می‌توانند «میکیماوس» را به فرانسه ببرند و «سرمایه‌داری غربی» را به کشور چین تحمیل کنند و شبکۀ «سی ان ان» را به حیاط‌خلوت حکام دیکتاتور جهان گسیل دارند.»[1]
از استرالیا تا آمریکا
«در سال ۱۹۳۱، در استرالیا به دنیا آمد. وی سهام چند بنگاه مطبوعاتی را در استرالیا از پدرش به‌ارث برد و به گسترش دارایی رسانه‌ای خود در انگلیس و سپس آمریکا پرداخت. او ابتدا از استرالیا و شهرهای پرث و سیدنی شروع به‌کار کرد. در اواسط دهۀ۱۹۶۰، روزنامۀ دِآسترالین[2] را به منصۀ ظهور رسانید. سپس، همچنان‌که علاقه‌ای برای فعالیت در کار تلویزیون در وی ایجاد شد، دستی هم به کشورهای نیوزلند و هنگ‌کنگ انداخت. در اواخر دهۀ۱۹۶۰، او موفق شد اولین دارایی‌های خود در بریتانیا، یعنی روزنامۀ کوچک نیوزآودِورلد[3] و روزنامۀ سان[4] را به‌دست آورد. در دهۀ۱۹۷۰، به آمریکا رسید. یک بازار جدید مطبوعاتی، دِنشنال استار[5] و بعد، روزنامۀ نیویورک پست،[6] دِویلج[7] و مجلۀ نیویورک.[8] در آغاز دهۀ۱۹۸۰، او ایستگاه‌های تلویزیونی بیشتری را در استرالیا به‌دست آورد. در نیمۀ دوم این دهه، او موفق شد روزنامۀ بوستون هرالد،[9] شیکاگو سان تایمز[10] و مهم‌تر از همه، استودیوهای فیلم‌سازی فاکس قرن بیستم[11] و ایستگاه‌های مترومدیا[12] را تصاحب کند. در آغاز همین دهه، او صاحب بیش از نیمی از خطوط هوایی استرالیا بود و مهم‌ترین روزنامۀ بریتانیا، تایمز،[13] را به‌همراه همزادش ساندی تایمز[14] اداره می‌کرد. برای ایجاد یک جایِ پا در آسیا، روزنامۀ ساوث چاینا‌مورینگ پست[15] را خرید. قدیمی‌ترین انتشارات آمریکایی و همچنین، انتشارات بریتانیایی ویلیام کالینز[16] و تریانگل، گروه آمریکایی صاحبِ تیویگاید،[17] از اهداف بعدی او محسوب می‌شدند. این‌ها تنها قسمتی از دارایی‌های او هستند.»[18]
مجلۀ بیزینس ویک،[19] چندی پیش اعلام کرد که ۱۷۵ روزنامه و ۳۵ کانال تلویزیونی در سرتاسر جهان، تحت تملک وی قرار دارد: او کسی نیست جز روپرت مورداک[20] (رابرت مردوخ)، امپراتور رسانه‌ای یهود.[GA1]
در حال‌حاضر، عمده‌ترین دارایی رسانه‌ای مورداک، شرکت عظیم «نیوز کورپوریشن»[21] است که ۹ رسانۀ مختلف آن، در شش زمینۀ مختلف اطلاع‌رسانی می‌کنند. در عظمت و گستردگی این شرکت، همین بس که در آخرین آمار منتشرشده از سوی مسئولان آن، فقط در سال ۱۹۹۶، بیش از ده میلیارد دلار سود داده است. در حال‌حاضر، این شرکت صاحب بیش از۱۳۰ روزنامه در جهان است. محتوای بسیاری از این روزنامه‌ها، با تمرکز بر سه موضوع مسائل جنسی، حوادث و ورزش، به‌سمت ادبیات عامه‌پسندی سوق داده شده است که معمولاً منتقدان رسانه‌ای، آن را «ادبیات مبتذل» می‌نامند. به‌هرحال، همین موضوع‌ها و ادبیات مبتذل، درمیان جوانان غربی طرفداران بسیاری یافته است؛ برای نمونه، روزنامۀ انگلیسی سان[22] با تیراژ بیش از پنج میلیون نسخه، مصداق واقعی نشریه‌ای زرد پُرطرفدار است.
کنترلِ کنترلچی
به این سؤالها و جواب‌ها توجه کنید:
۱. چگونه می‌توانید شرکتی درحال سقوط بخرید؟ جواب بسیار ساده است: با پرداخت پول.
۲. چگونه می‌توانید پول فراوانی را یک‌جا به‌دست آورید؟ بازهم جواب بسیار ساده است: وام بگیرید.
۳. اما سؤال اصلی: چه کسی تا این حد به شما وام می‌دهد؟ جواب واضح است: بانکداران یهودی.
۴. این بانکداران به چه کسی وام می‌دهند؟ پاسخ: هر یهودی همیشه در اولویت است.
مورداک با پاسخ درست‌دادن به این سؤالها، توانست امپراتوری رسانه‌ای خود را ایجاد کند. حال، او برای قدردانی از این لطف بزرگ یهود، باید کاری می‌کرد.
«مورداک در مراسم جمع‌آوری کمک مالی برای موزۀ یهود (مرکز یادبود قربانیان هولوکاست) گفت: «من همیشه به آیندۀ اسرائیل معتقد بوده و از اهداف جامعۀ بین‌الملل یهود طرفداری کرده‌ام.» به‌گفتۀ او، نیوز کورپ از آغاز، «حامی و پشتیبان آرمان ملی یهود» بوده است.
سام کلی،[23] روزنامه‌نگار کهنه‌کار امور خاورمیانه، در نشریۀ تایمز دربارۀ وی نوشته است: «مورداک، دوست نزدیک آریل شارون (نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی) است.»
مورداک رابطۀ نزدیکی با نومحافظه‌کاران دارد و مجلۀ ویکلی استاندارد[24] که بیانگر نظرات آنان است، متعلق به اوست. اندکی پس از تهاجم آمریکا به عراق، نیویورک تایمز نوشت: «این جنگ، بار دیگر قدرت استثنایی مورداک هفتادودوساله را به نمایش گذاشت.» در سال‌های اخیر، سیاست‌های رسانه‌ایِ تقریباً همۀ سازمان‌های خبری انگلیسی‌زبانی که تحت سلطۀ وی است، به‌شدت متأثر از دیدگاه‌های تند و نظامی‌گرایانۀ او بوده است.
«گاردین[25] هم اندکی قبل از آغاز حمله آمریکا به عراق، نقش مؤثر وی در سوق‌دادن آمریکا به‌سوی جنگ و تلاش وی برای ترغیب بوش و بلر برای ادامۀ سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌شان را افشا کرده بود.»[26][GA2]
«سایت اینترنتی رومر میل نیوز[27] در روز جمعه ۳ اکتبر۲۰۰۳، به نقل از کریستوفر بولین[28] که زمانی روزنامه‌نگار شرکت انتشاراتی امریکن فری پرس[29] بود، با ارائۀ اسناد و مدارکی سعی در اثبات وجود ارتباطی بین مورداک و حملات تروریستی علیه برج‌های دوقولوی تجارت جهانی کرده است. بولین از سریالی تلویزیونی حرف می‌زند که شرکت کانادین ملنیوم پروداکشن[30] (که ۸۳ درصد سهام آن، متعلق به کمپانی نیوزکورپِ مورداک می‌باشد)، به سفارش شبکۀ تلویزیونی «فاکس تیوی» با عنوان «سارق مسلح تنها»[31]، بین هفتم مارس تا بیستم آوریل سال۲۰۰۰، در شهرهای ونکوور کانادا و نیویورک‌سیتی ساخته است. در یکی از بخش‌های این سریال، تصاویری از یک هکر کینه‌جوی کامپیوتری پخش شده است که هواپیمایی را می‌رباید و قصد دارد آن را به یکی از برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی بکوبد[GA3] .
وی از سوی دیگر، به ارتباطات گستردۀ مورداک و حمایت‌های ویژه‌اش از اسرائیل اشاره کرده و به‌گونه‌ای سعی کرده ردپای کارتل‌های قدرتمند صهیونیستی در این ماجرا را به‌دست دهد. بولین از قول فرماندار نیویورک، جرج پتاکی، می‌نویسد: «هیچ‌یک از نشریات منتشره در ایالات متحده، به‌اندازۀ نیویورک پست مورداک پشتیبان اسرائیل نیست.»[32]
جالب است بدانید که بولین و همکارش، پروفسور استیون ای. جونز،[33] یک ماه پس از انتشار این مقاله از کارشان اخراج شدند.
مرور بخشی از پروتکل های دانشوران صهیون در این زمینه جالب توجه است:
«تمام روزنامه‌هایی که از ساغر ما می‌نوشند، چهره‌ها، قیافه‌ها و گرایش‌های مختلفی را به خود خواهند گرفت: از آریستوکراسی گرفته تا جمهوری و انقلابی و حتی آنارشیسم و اسم‌های دیگری از این‌دست. این روزنامه‌ها همچون «ویشنو»، الهۀ هندی، صدها دست خواهند داشت و هر چشمی از آن‌ها، یک جنبه از افکار عمومی را زیر نظر خواهند گرفت.»[34]
روپرت مورداک، امپراتور رسانه‌های جهانی، با استراتژی‌های جسورانه و حمایت بانکداران یهودی، شبکه‌ای عظیم از رسانه‌ها را در اختیار گرفته است. او کار خود را از استرالیا آغاز کرد و با خرید روزنامه‌هایی مانند سان و نیویورک پست، به تدریج سلطه خود را بر رسانه‌های انگلیس و آمریکا گسترش داد. امروز شرکت نیوز کورپوریشن او مالک ۱۷۵ روزنامه و ۳۵ شبکه تلویزیونی در سراسر جهان است، از جمله تایمز لندن، فاکس نیوز، و وال استریت ژورنال.
مورداک با تولید محتوای عامه‌پسند و گاه مبتذل، مخاطبان گسترده‌ای جذب کرده است. روزنامه سان با تیراژ پنج میلیون نسخه، نمونه بارز این سیاست است. او همچنین روابط نزدیکی با صهیونیست‌ها دارد و از اسرائیل حمایت می‌کند.
برخی معتقدند رسانه‌های مورداک در تحریک افکار عمومی برای جنگ عراق و حتی حوادثی مانند ۱۱ سپتامبر نقش داشته‌اند. یک مستندساز ادعا کرد سریالی تولیدشده توسط شرکت وابسته به مورداک، حمله به برج‌های تجارت جهانی را پیش‌بینی کرده بود. این ادعاها و اخراج منتقدان، نشان می‌دهد که امپراتوری رسانه‌ای او چگونه افکار جهانی را هدایت می‌کند.
[1]. هوستن کرونیل، ۲۷دسامبر۲۰۰۲.
[3]. News of the world
[4]. Sun
[5]. The national star
[6]. New York Post
[7]. The Village
[8]. New York Magezine
[9]. Boston Herald
[10]. Chicago Sun-Times
[11]. 20th Century Fox studios
[12]. Metromedia stations
[13]. Times
[15]. South China Morning Post
[16]. William Collins publisher
[17]. TV guide magazine
.[18] ویلیام شاوکراس، @روپرت مورداک امپراتور رسانه‌ای@، ترجمۀ امیرحسین بابالار، تهران: ساقی، ۱۳۸۵، ص۳۲۴.
[19]. Business Week
[20]. Rupert murdoch
[21]. News Corporation
[22]. Sun
[23]. Sam Clay
[24]. Weekly Standard
[25]. Guardian
[26]. عبدالله شهبازی، «اسطوره‌ها جان می‌گیرند»، مجموعه‌مقالات سایه‌ها، تهران: مؤسسۀ انتشاراتی ایران، ۱۳۸۳، ص۴۳.
[27]. www.The Rumor Mill News.com
[30]. Millennium Canadian Productions
[31]The lone Gunman
.[32] ویلیام شاوکراس، @روپرت مورداک امپراتور رسانه‌ای@، ترجمۀ امیرحسین بابالار، تهران: ساقی، ۱۳۸۵، ص۳۵۲.
[33]. Professor Steven E. Jones
[34]. عجاج نویهض، @پروتکل‌های دانشوران صهیون@، ترجمۀ حمیدرضا شیخی، تهران: بنیاد پژوهش های اسلامی، چ۴، ۱۳۸۶، ص۳۱۲.
