«عبدالقادر»؛ مغز متفکر تاریخ مقاومت

سال ها تحت تعقیب آمریکا و اسرائیل بودن مسئله ای نیست که در مورد هر فرمانده نظامی در جبهه اتفاق بیفتد. فقط افراد معدودی از میان فرماندهان برجستۀ تاریخ مقاومت به این حد از اثرگذاری رسیده‌اند که دشمن آن‌ها را به عنوان «تروریست بین المللی» با جایزه‌های چند میلیون دلاری تحت تعقیب قرار دهد. یکی از آن افراد «حاج ابراهیم عقیل»، ملقب به دو نام «عبدالقادر» و «تحسین» بود.

ابراهیم عقیل روز 3 دی 1341 (24 دسامبر 1962) هم‌زمان با روزهای آغاز جشن سال نوی میلادی در لبنان از خانواده اهل شهرک «بِدنایِل» بقاع در محله «مزرعه» یا آن‌طور که معروف است «کورنیش المزرعه» جایی میان مرکز و غرب شهر بیروت، پایتخت لبنان به دنیا آمد.

آشنایی ابراهیم عقیل با فعالیت های تشکیلات اسلامی شیعی در بیروت از ۲۰سالگی‌اش شروع شد. او در ابتدا به جنبش محرومان (حرکه المحرومین) پیوست و به مرور با گروهی از جوانان فعال شیعه طرفدار انقلاب اسلامی ایران، امام خمینی و آرمان فلسطین در بیروت غربی و ضاحیه رفاقت پیدا کرد.

تجاوز گسترده ارتش اسرائیل و ورود نیروهای ناتو به لبنان ابراهیم عقیل را وارد فعالیت های نظامی کرد. نبردهای بیروت اولین پرده نمایش نبوغ ابراهیم عقیل جوان در برابر ارتش اسرائیل بود؛ جایی که او در کنار رفقای همرزمش خصوصا «عماد مغنیه»، «سید مصطفی بدرالدین»، «سمیر مَطّوط»، «علی کرکی»، «عبدالمنعم قصیر»، «رضا حریری»، «طونی حیدر ابوغانم» و دیگر جوانان مقاومت پس از دو ماه ایستادگی و نبرد در محلات بیروت ارتش اسرائیل را وادار به عقب نشینی از پایتخت لبنان کند.

در گیر و دار عملیات های مقاومت و مدتی پس از اولین عملیات استشهادی بزرگ، ناگهان سازمانی مسلح به نام «جهاد اسلامی لبنان» اعلام موجودیت کرد. گفته می شود که ابراهیم عقیل یکی از مغزهای مؤسس این سازمان جهادی بود. جهاد اسلامی لبنان ضرباتی به ناتو و اسرائیل وارد کرد که تا امروز هیچ نیرویی نتوانسته است در یک مکان و زمان به استکبار و صهیونیسم وارد کند و بزرگترین این ضربات، حملۀ یک رزمنده با کامیون بمبگذاری‌شده به مقر تفنگداران نیروی دریایی ارتش آمریکا (مارینز) در فرودگاه بین المللی بیروت در روز یکشنبه 1 آبان سال 1362 (23 اکتبر 1983) و هلاکت 241 نظامی متجاوز آمریکایی بود.

آمریکایی ها بخاطر همین موضوع برای هر نوع اطلاعاتی که به شناسایی، دستگیری یا حذف ابراهیم عقیل منجر شود، 7 میلیون دلار جایزه تعیین کردند. لقب او را هم نام «حاج تحسین» ذکر کردند!

کمتر از دو سال بعد از عملیات های استشهادی جهاد اسلامی در بیروت، حزب الله لبنان اعلام موجودیت کرد و ابراهیم عقیل در جایگاه یکی از فرماندهان عملیاتی با نام مستعار «عبدالقادر» به فعالیت خود در تشکیلات حزب الله ادامه داد.

مهارت و تجربه حاج عبدالقادر باعث شد که در زمان ابتدای دبیرکلی شهید سید عباس موسوی ضمن انتخاب به عنوان یکی از اعضای شورای جهادی حزب الله، به عنوان مسوول کل آموزش مقاومت اسلامی لبنان انتخاب شود؛ مسوولیتی که در دوران دبیرکلی شهید سید حسن نصرالله نیز ادامه پیدا کرد تا اینکه سرانجام یک سال پس از جنگ 16 روزه 1375 (1996) به مهم ترین جایگاه خود تا آن روز رسید: «فرماندهی کل عملیات جبل عامل!» این سمت به معنای جایگاه طراحی و هدایت تمام عملیات های مقاومت اسلامی لبنان علیه ارتش اسرائیل و مزدورانش در نوار اشغالی مرزی بود. عملیات های کوبنده مقاومت اسلامی علیه پایگاه های رژیم صهیونیستی خصوصا در «سُجُد»، «بِئرکَلّاب»، «حَدّاثا» و دیگر نواحی اشغالی جنوب لبنان در دوران تصدی حاج عبدالقادر به خوبی نشان می داد که فرماندهی لایق در طراحی و هدایت این عملیات ها نقش ویژه دارد.

روحیات ابراهیم عقیل با وجود پیشرفت های مقاومت نسبت به روزهای اول مبارزه در سال های 1361 و 1362 (1982 و 1983) تغییری نکرده بود که هیچ، قوی تر هم شده بود. او در یک دیدار با فرماندهان ارشد مقاومت اسلامی گفت: «جریان بحث ما در آینده مرتبط است به میزان ارتباط این جنبش [حزب الله] با نهضت حضرت صاحب الزمان (عجل الله فرجه الشریف)!»!

بعد از آزادسازی جنوب لبنان ابراهیم عقیل مدتی را به عنوان یکی از مشاوران نظامی سید حسن نصرالله خدمت کرد تا اینکه تصمیم گرفت ساختاری جدید برای نیروهای ویژه حزب الله لبنان ایجاد کند. عملیات اسیرگیری «وعده صادق» و جنگ 33 روزه یکی از آزمون های مهم این نیروها بود که آن ها را با موفقیت پشت سر گذاشتند.

یکی از اقدامات مهم حاج ابراهیم به عنوان فرمانده کل عملیات مقاومت اسلامی لبنان، تقویت نیروهای ویژه طبق طرح قبلی با حاج عماد بود که سرانجام به تشکیل مهم‌ترین یگان ویژۀ مقاومت اسلامی لبنان یعنی نیروهای «رضوان» منتهی شد؛ نامی که به یاد حاج عماد و اسم رمز جهادی او در بین رزمندگان مقاومت اسلامی انتخاب شد.

سه سال پس از این اتفاق، جنگ در سوریه شروع شد و آتشش خیلی زودتر از آنچه تصور می رفت، نه فقط به حرم های مطهر اهل بیت (ع) و مناطق شیعه‌نشین سوریه بلکه به نواحی مرزی لبنان هم سرایت کرد. پاسخ حزب‌الله در برابر سیاست «خویشتن‌داری» دولت وقت لبنان، خصوصاً پس از تهدید حرم حضرت زینب (س) و شهرهای مرزی لبنان توسط تروریست‌های تکفیری شام، یک چیز بود: «ورود به میدان نبرد!»

حاج عبدالقادر در این میدان به عنوان یکی از فرماندهان ارشد جبهه سوریه و فرمانده کل عملیات در سوریه از طرف سید حسن نصرالله روند تشکیل اتاق های عملیات مقاومت اسلامی در مناطق نبرد، از ریف دمشق تا مرزهای عراق و سوریه و از درعا و سویدا تا حلب و ادلب و لاذقیه را تحت نظر قرار داد و رزمندگان نخبه قوات الرضوان را در نبردهای حساس، از زبدانی تا حلب و بوکمال، وارد صحنه کرد. او همینطور پیش از شهادت شهید سید مصطفی بدرالدین و هنگام تهاجم داعش به خاک عراق و رسیدن این گروهک به حومه حرمین شریفین کاظمین، تعدادی از فرماندهان حزب الله را به سرپرستی «حاج علی فیاض» و «حاج محمد عیسی» راهی عراق کرد تا در کار مستشاری به نیروهای مقاومت اسلامی و حشد شعبی عراق کمک کنند. حاج علی فیاض که اولین فرمانده نیروهای ویژه بود، مدتی بعد هنگام نبرد در جنوب استان حلب سوریه به شهادت رسید. با‌این‌حال مهم‌ترین اتفاق چند سال بعد رخ داد.

اجرای عملیات «طوفان الاقصی» در فلسطین اشغالی برای ابراهیم عقیل بشارت چیزی بود که سال ها آرزوی آن را داشت: گشودن جبهه شمالی نبرد علیه رژیم صهیونیستی در پشتیبانی از فلسطین و غزه توسط حزب الله لبنان و کشاندن دشمن به چند جبهه برای تضعیف آن. او حتی با وجود شهادت معاونش، حاج وسام الطویل (حاج جواد) فرمانده قوات الرضوان و جانشین حاج علی فیاض نیز در مسیر خود تردید نکرد.

سرانجام آمریکا و اسرائیل که از نقش ویژه حاج عبدالقادر در تاریخ مقاومت اسلامی و ایستادگی او در برابر توطئه هایشان در لبنان، فلسطین، سوریه و عراق آگاه بودند، طی عملیاتی که با تسلیحات آمریکایی و توسط نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی اجرا شد، محل جلسه او و تعدادی از فرماندهان قوات «الرضوان» در جنوب بیروت را بمباران کردند تا ابراهیم عقیل پس از 42 سال مبارزۀ سرسختانه با مجهزترین ارتش ها و سرویس های اطلاعاتی جهان، به دوستان و همرزمان شهیدش ملحق شود.

حاج ابراهیم عقیل در یکی از آخرین مصاحبه هایش با دوربین واحد تبلیغات جنگی مقاومت اسلامی گفته بود: «وقتی جنگ [تحمیلی اول] در ایران تمام شد، امام [خمینی] گفت که پیروز واقعی این جنگ شهدا هستند!»

این صحبت ها درست لحظه ای منتشر شدند که حزب الله با صدور بیانیه ای شهادت حاج عبدالقادر را تأیید کرد؛ زمانی که درست خود او طبق باور امامش و باور خودش به پیروزی واقعی رسیده بود!